Hoe kwalijk deze ontwikkeling was, bleek in 2010 toen minister Bleker van Landbouw een radicalere breuk veroorzaakte met de wijze waarop de natuurbescherming sinds 1905 was georganiseerd. Zonder dat zelfs maar een debat in de Tweede Kamer plaatsvond, werd afstand genomen van het basisprincipe dat inhield dat aangekochte natuurgebieden waren vrijgesteld van economische activiteiten. Staatsbosbeheer, de grootste bosbeheerder van het land, kreeg toen opdracht om zijn natuurterreinen economisch te gaan exploiteren. Dat betekende dat het groene erfgoed door de rijksoverheid zonder meer werd opgeofferd.

De controle van de natuurbeheerders werd verder overgelaten aan de zogenoemde Bosgroepen, samenwerkingsverbanden van terreinbeheerders. Daarmee ontstond dus een situatie van zelfcontrole.
Het gevolg van dit alles is een ontspoord ondernemerschap, waarbij de natuur het onderspit delft.

Natuurbescherming in Nederland
De particuliere natuurbescherming heeft de door de centrale overheid veroorzaakte lacune niet goed kunnen vullen. De sector is versplinterd en verzwakt, en heeft hoegenaamd geen politieke invloed.
De financiële afhankelijkheid van de organisaties dwingt hen, soms tegen het natuurbelang in, om zich te schikken naar de ‘realiteit’ van strijdige belangen.
Het resultaat is helaas dat de natuurbescherming in Nederland steeds verder achterop raakt, zeker in vergelijking tot de landen om ons heen.

De conclusie is daarom dat er in Nederland geen instantie meer is die exclusief en consequent opkomt voor de belangen van de natuur.